Ununu elemiş, eleğini asmış Pınarbaşı insanı... Dünyaya metelik vermiyor, kendini muhabbete adamış. Dinleyene, öğrenmeye istekli olana sözünü esirgemiyor. Peki, bu olgunluğa nasıl erişmiş ve neden "Yollar yorulur ama Pınarbaşı yorulmaz" deniyor?

Pınarbaşı'nın Seçiciliği Yok, Şifası Çok

Pınarbaşı insanı seçici değil; acıkan, susayan, yorulan herkesi kucaklıyor. Kimseye akreditasyon uygulamıyor, ihtiyacı olana şifa dağıtıyor. Vefalı olanı seviyor ama vefasızlığa da gönül koymuyor. Herkesi kendi idrak seviyesine göre değerlendiriyor. Çünkü biliyor ki, insanlar dünyayı kendi şuur durumlarına göre algılıyor. Pınarbaşı insanı, Cemal Süreya'nın dizeleri gibi, herkesin derdini dinleyip anlıyor ama sır verip borçlandırmıyor. Her şeyi "Pınarın başından selamlar" cümlesine gizliyor.

• Acıkan karnını doyuruyor.
• Susayan hararetini gideriyor.
• Yorulan dinleniyor.

Hisseden Köprüler Kuran, Mesafeleri Yakın Eden

Pınarbaşı insanı, kalplere aşina oluyor, gözlerin tanımadığını derinden tanıyor. Tıpkı Pınarbaşı gibi, başından bulansa da duruluyor. Dağların dumanını, çayırın çimenini, gökyüzünün mavisini, suyun serinliğini ve insanın karmaşıklığını unutmuyor. Hâli yaman olanın herkesi yaman anlayacağına inanıyor. Acıyı bilen acıyabiliyor sadece... Sessizce nüfuz ediyor içlere, sevgi ve merhametiyle sarıyor. Kederin derin derelerinden çıkarıp huzurun serin iklimlerine taşıyor insanları.

Yollar Yorulur Ama Pınarbaşı Yorulmaz

Dinlediği tüm dertlere, dindirdiği nice acılara rağmen Pınarbaşı insanı yine dinç. Kalbi gibi yüzü de gülüyor. Selamını eksik etmiyor, en eski türküleri en yeni duygularla bezeyip havalandırıyor. Yanık türküler, yanık gönüllerin çağrısı oluyor. İşte bu yüzden, yollar yorulsa da Pınarbaşı misali o hiç yorulmuyor. Çünkü o, vefanın, muhabbetin ve şifanın kaynağı.